فرگوسن می دانست که مربی بعدی بدون کمک او، با مشکلات زیادی مواجه خواهد شد و حجم انتظارات و مقایسه های پیاپی با افتخارات فرگوسن، هر مربی ای را از الدترافورد گریزان خواهد کرد
سایت گل- برای بچه ها، از دست دادن پدر و مادر همیشه زود است؛ فرقی نمی کند در 40 سالگی باشد یا 80 سالگی؛ در سلامت کامل یا بعد از یک دوره بیماری سخت. آنها که بروند، مدتی طول می کشد تا این واقعیت را قبول کنی؛ که باور کنی باید به زندگی بدون آنها ادامه بدهی. این چیزی است که هواداران منچستریونایتد این روزها با تمام وجود آن را احساس می کنند؛ پدر "باشگاه" تصمیم به رفتن گرفته و خبر آنقدر ناگهانی و غیرمنتظره بوده که هنوز هم بعد از چند روز، اشک ها بند نیامده است. این سوال دائما در ذهن آنها تکرار می شود که آیا این بهترین زمان برای این تصمیم بود؟ آیا فرگی نباید صبر می کرد و حداقل برای یکی دو فصل دیگر روی نیمکت تیمش می نشست؟ آیا تیم برای چنین دوره انتقالی ای آماده است؟
اگر بخواهیم تنها از زاویه دید هوادارانی که عاشق "فرگوسن" هستند و فوتبال بدون او برای شان معنی ندارد، نگاه کنیم، شاید او می توانست چند فصل دیگر به کارش ادامه بدهد و بعد از آن، به توصیه پزشکان، کنار برود اما بی تردید برای مردی که 27 سال از بهترین روزهای زندگی اش را صرف تبدیل یک باشگاه فراموش شده به یک برند جهانی و یکی از ثروتمندترین باشگاه های دنیا کرده، مهمترین مسئله، حفظ این میراث است.
مطمئنا فرگوسن برای زمان خداحافظی اش، دو فاکتور را در نظر داشت؛ اول اینکه در اوج و با کسب یک جام دیگر از نیمکت یونایتد کنار برود و مسئله دوم که شاید برای او مهمتر بود، داشتن توانایی لازم برای نظارت بر روند این دوره انتقالی بود.
در مورد اول، تردیدی نیست که فرگوسن زمان مناسبی را انتخاب کرد. تیم او در این فصل مقتدرانه در لیگ برتر به قهرمانی رسید تا بیستمین قهرمانی یونایتد در جزیره هم به نام فرگی ثبت شود. از سوی دیگر، وضعیت کلی تیم (مجموعه بازیکنان، کیفیت و میانگین سنی آنها) شرایط بسیار خوبی دارد و کار را برای مربی بعدی آسان می کند.
اما در مورد دوم، فراموش نکنیم که فرگوسن مرز 71 سالگی را هم رد کرده و برای پیرمردی در این سن، هیجان یک مسابقه فوتبال (اتفاقات دیدار منچستریونایتد مقابل رئال و فریادهای فرگوسن بعد از اخراج نانی را به یاد بیاورید) می تواند بسیار خطرناک باشد. وقتی فرگوسن در سال 2001 تصمیم به خداحافظی گرفت، بسیاری این تصمیم او را به نزدیک شدن او به 62 سالگی مربوط دانستند؛ همان سنی که جک استین، سرمربی تیم ملی اسکاتلند- که فرگوسن دستیارش بود- در اثر حمله قلبی درگذشت. البته خوشبختانه فرگی مرد قوی تری از استادش بود اما با ورود به دهه هشتم زندگی، به تاخیر انداختن این تصمیم تنها شرایط را پیچیده تر خواهد کرد.
فرگوسن می دانست که مربی بعدی بدون کمک او، با مشکلات زیادی مواجه خواهد شد و حجم انتظارات و مقایسه های پیاپی با افتخارات فرگوسن، هر مربی ای را از الدترافورد گریزان خواهد کرد (اتفاقی که برای ویلف مک گینس و سایر مربیان منچستریونایتد بعد از سر مت بازبی رخ داد). پس بهترین گزینه، حضور فعال فرگوسن در این انتقال قدرت بود؛ دوره ای که فرگوسن فرصت خواهد داشت تا با نظارت کامل روی اوضاع، یونایتدها را همچنان در اوج نگه دارد. برای فرگی بردن یکی دو جام بیشتر، نمی تواند چیزی به جایگاه اسطوره ای او اضافه کند (هرچند خیلی ها اعتقاد دارند تنها دو قهرمانی چمپیونزلیگ برای او کم است) اما کمک به ماندن منچستریونایتد در قله، میراث او را همیشگی خواهد کرد.
کوئنترائو در آستانه پيوستن به موناکو قرار گرفت
